Tematem książki są technologiczne i kulturowe przemiany,
w które jest uwikłana fotografia, a także ślad, jaki technika
zostawia w środowisku przyrodniczym. Autorka śledzi je na tle
współczesnych koncepcji „humanistyki ekologicznej”, takich
jak studia ekokulturowe, literaturoznawcza ekokrytyka czy badania nad wizualną kulturą ekologiczną. Nurty te – ważne
w dobie gwałtownych przeobrażeń środowiska – są jednak
tylko tłem rekonstrukcji artystycznych opowieści o świecie.
Łączą się w nich codzienne praktyki fotograficznej dokumentacji, naukowe podejście do rzeczywistości oraz działania twórcze i eksperymentalne. W narracjach o plastiku, betonie, roślinach, wodzie i energii artyści krytycznie analizują ludzkie dziedzictwo odciśnięte w materiałach, żywych organizmach i rzeczach. Kształtują one wyobraźnię i wrażliwość przyrodniczą odbiorców przekazów medialnych, jakże istotną dla myślenia o naturokulturowej tkance otaczającego nas świata.