W tomie przedstawione zostały teoretyczno-artystyczne koncepcje sztuki sakralnej zawarte w pismach pisarzy kościelnych epoki nowożytnej: Roberta Bellarmina, Cezarego Baroniusza, Rudolfa Hospiniana, Fryderyka Boromeusza i innych.
SPIS TREŚCI
Wprowadzenie
Główne zagadnienia dysputy o sztuce sakralnej w dziełach i wypowiedziach pisarzy kościelnych na początku epoki nowożytnej
Uzasadnienie obecności sztuki w życiu Kościoła
Antyk chrześcijański jako źródło tożsamości sztuki sakralnej
Duszpasterska skuteczność sztuki sakralnej jako główne kryterium jej oceny
Sztuka sakralna jako „służebnica liturgii”. Liturgiczna symbolika budynku kościelnego i jego wyposażenia
Konkluzja
Kontrowersyjno-polemiczna kodyfi kacja katolickiej „teorii sztuki sakralnej” w pismach Roberta Bellarmina
Robert Bellarmin a reforma Kościoła po Soborze Trydenckim
Apologia tworzenia i kultu obrazów sakralnych
Obrona wspaniałości kultu zewnętrznego i „ozdoby Domów Bożych”
Pochwała naturalizmu w malarstwie
Gmach kościelny jako obraz Kościoła – Mistycznego Ciała Chrystusa
Konkluzja
Wizja nowożytnej sztuki sakralnej Kościoła katolickiego jako wiernej kontynuacji wzorców wczesnochrześcijańskich w Annalibus Ecclesiasticis Cezarego Baroniusza
Cezary Baroniusz i jego prace historyczne a reforma Kościoła po Soborze Trydenckim
Obrona kultu obrazów w Kościele katolickim na kartach Annalium Ecclesiasticorum
Rozważania Baroniusza o funkcji, symbolice i kształtowaniu kościołów
„Teoria sztuki sakralnej” Baroniusza a jego fundacje artystyczne
Konkluzja
De Templis Rudolfa Hospiniana jako antybellarminowskie kompendium protestanckiej „teorii sztuki sakralnej”
Rudolf Hospinian i jego apologia Kościoła reformowanego
Kult zewnętrzny i jego oprawa artystyczna jako wyraz zepsucia Kościoła
Obrazy sakralne: przedmiot czy pretekst katolickiego bałwochwalstwa?
Świątynia chrześcijańska jako miejsce zgromadzeń i obraz wspólnoty wiernych
Konkluzja
Reinterpretacja potrydenckiej „teorii sztuki sakralnej” w duchu humanizmu chrześcijańskiego w Della Pittura Sacra
Fryderyka Boromeusza
Fryderyk Boromeusz jako koneser i promotor sztuki sakralnej
Nowatorskie ujęcie katolickiej „doktryny artystycznej” w Della pittura sacra Fryderyka Boromeusza
Zasady dostosowania ikonografii i form obrazów do wspierania działań duszpasterskich Kościoła i prywatnej dewocji
Wierne ukazywanie emocji jako główny środek wyrażania pobożnych treści w malarstwie
Zasady kształtowania kościołów jako „świątyń dla posągów żywych, którymi są chrześcijanie”
Konkluzja
Wpływ koncepcji Bellarmina na apologetów katolickiej sztuki sakralnej w XVII i na początku XVIII wieku
Péter Pázmány i adaptacja bellarminowskiej „doktryny artystycznej” na Węgrzech
Adaptacja koncepcji Bellarmina i Baroniusza w dyspucie o sztuce sakralnej w Rzeczypospolitej
Wpływ koncepcji Bellarmina na francuską dysputę o roli obrazów w prawdziwym nabożeństwie do Matki Boskiej
Zakończenie
Indeks nazwisk
Indeks topograficzny
Summary
Spis ilustracji
check_circle
check_circle