12. tom z serii POEZJE pod redakcją Andrzeja Nowakowskiego
Zaczęła od miniatur cienkim pędzelkiem, skończyła jako użytkowniczka najdrapieżniejszego w poezji polskiej pazura. Jak z tego wynika, Anna Świrszczyńska (1909‒1984), której pierwotny styl unicestwiła wojna, doznała jednego z najosobliwszych literackich wskrzeszeń. Godna jest studium o przemianach osobowości, a poznanie jej biografii przemianę tę tłumaczy. Czytelnik/czytelniczka tego wyboru jej wierszy musi się więc przygotować na niezłą emocjonalną huśtawkę. I zadać sobie pytanie, w którym wcieleniu Świrszczyńska wywarła większy wpływ na kształt poezji polskiej. Zresztą, co tam, odpowiem: w obu.
Eliza Kącka
Eliza Kącka
Gwiazda podziemna
Dzień stworzenia. Fresk
Ogród średniowieczny. Gobelin
Film w zwolnionym tempie
W wiosennym strumieniu
Apokalipsa
Gaje muz. Gobelin średniowieczny
Groteska
Sielanka
Cyrk
Konnica
Kwitnące drzewo
Niedzielna wycieczka statkiem. Fotografia sprzed wojny
Na jarmark
Zbrodnia
Amfitryta
Chór dusz czyśćcowych
Kasandra
Sztuka
Hymn do nocy
Pięć dni
Wydobyta spod gruzów
Lotnik
Fotografia
Getto: Ulica
Getto: Matka
Okno
Ciężarówka
Wdzięczność dla butów
Umyła podłogę
Grube jelito
W schronie czekając na bombę
Pracownia ojca
Śpiewał przez całe życie
Kiedy kopię ziemniaki
Jutro będą mnie krajać. Wiersz ostatni
Grażyna Borkowska
O wierszu W schronie czekając na bombę (z tomu Budowałam barykadę)
Piotr Mitzner
Maska afrykańska
Anna Marchewka
Anna Świrszczyńska jest
Agnieszka Gajewska
Prababkę bili batem. Pieśń buntu i cierpienia Anny Świrszczyńskiej
Monika Świerkosz
Ironistka (wobec) ciała
Anita Jarzyna
Totemiczne zwierzę (poezji) Anny Świrszczyńskiej
Agnieszka Wolny-Hamkało
Puenta ciągnie ten wiersz na dno?
Alfabetyczny spis tytułów
