18. tom z serii POEZJE pod redakcją Andrzeja Nowakowskiego
Cztery pokolenia wchłaniały ją jak powietrze – a powietrze jest, jak wiadomo, niewidzialne. Czytelnicy nie zastanawiali się nad Konopnicką, a krytycy zawsze mieli jej coś do zarzucenia. Że jest, na przykład, naiwna – albo „bierze na egzamin Pana Boga”. Widziana z bliska, okazuje się poetką buntu. Powietrze staje się namacalne, gdy zmienia się w wicher – łatwe rymy Konopnickiej umieją zgęścić się w gniew. Taką Konopnicką cenili Leśmian i Miłosz. Sarkastyczna, ironiczna, depresyjna, porażona grozą istnienia, okazuje się poetką o wrażliwości współczesnej – naszą zbiorową podświadomością, rozdartą między snami o niemożliwej idylli a realnym „tłumem biednym, ogłupiałym i rozbestwionym”, którego jedynym mrocznym bóstwem jest Konieczność.
Eliza Kącka
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego
Eliza Kącka
Oko wędrowne
Z dni smutku
Pójdź ze mną
Sobotni wieczór
Wolny najmita
* * * (Nieraz pytam się…)
Latawica
Poszłabym ja…
Szumi dąbrowa…
Porto Vecchio
W porcie Darseny
Giotto
Sen Jermaka
Botticelli
Ignacemu Domejce
Kubek
Na grobie rycerz…
Prześliczna Maud
Kto krzywdę płodzi
Jaśków sen
Do braci Zmartwychwstańców
Fiumicino
Na Kujawach
Henryk Sienkiewicz
Marya Konopnicka
Paweł Hertz
Konopnicka, czyli czarna ziemia poezji
Magdalena Piekara
O Berku pułkowniku i Śpiewniku historycznym 1767‒1863
Mieczysław Grydzewski
* * *
Nota edytorska
Alfabetyczny spis tytułów
check_circle
check_circle