Seria HORYZONTY NOWOCZESNOŚCI. Tom 101

Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną. Ludycznie odgrywać heteroseksualne aspekty kultury dominującej z pozycji odmieńca i odmiennościowe aspekty kultury podporządkowanej z perspektywy dominującej – to właśnie znaczyło uprawiać kamp. W latach sześćdziesiątych ta dziwna estetyka tożsamości została przechwycona przez kulturę masową, zesterotypizowaną i pozbawioną politycznego ostrza. Kamp uznano za estetykę przesady. W nowym ujęciu, zaproponowanym przez Susan Sontag, kamp okazywał się rozwiązaniem stricte modernistycznego dylematu, który rządził wyborami artystów; od schyłku wieku XIX twórcy stali przed koniecznością wyboru między elitarnością i popularnością, między wartościami sztuki wysokiej i niskiej, między innowacją i konwencjonalnością. Kamp pozwalał mieć jedno i drugie: chwaląc wytwory sztuki niskiej, legitymizował „zły gust” kultury masowej, a zarazem podpowiadał chwyty, które umożliwiały indywidualne przetworzenie masowości. Rozwiązanie dylematu „wysokie – niskie” przybrało więc w przypadku kampu postać – sprzecznego – zdystansowanego zaangażowania w wytwory masowości.

Spis treści

Podziękowania

Przemysław Czapliński, Kamp – gry antropologiczne

CZĘŚĆ I. DO KOGO NALEŻY KAMP

Sontag Susan, Notatki o kampie

Andrew Britton, Po stronie interpretacji. Notatki przeciw kampowi

Richard Dyer, O kampowaniu, które trzyma nas przy życiu

Pamela Robertson, Jak się robi kamp feministyczny?

Andy Medhurst, Kamp

Mike Perkovich, Michaśki, kamp, cioty i literatura amerykańska 

Robert F. Kiernan, Przedsiębiorstwo Kamp

David Bergman, Kamp

CZĘŚĆ II. KAMP – PRZEGINANIE KULTURY WYSOKIEJ

Mark Booth, Campe-toi! O genezie i defi nicjach kampu

Moe Meyer, Pod znakiem Wilde’a. Archeologia pozowania

Karl Keller, Kampowanie Whitmana

Robert F. Kiernan, Triumf fantazji

Gregory Woods, Kultura wysoka i wysoki kamp.

Przypadek Marcela Prousta

Gunter Erbe, Dandys nowoczesny

Patric Mauries, Drugi manifest kampu

III. KAMP, POP I EKONOMIA KULTURY MASOWEJ

Andrew Ross, Kamp: sposoby użycia

Sasha Torres, Kampowy krzyżowiec w pelerynie:

Pop, kamp i telewizyjny serial o Batmanie

Philip Core, Kampowe reguły

Chuck Kleinhans, Wyjmowane z kosza. Kamp i polityka parodii

Jürgen Bräulein, Jak kultura kampu dotarła do Niemiec

IV. KAMP – SZANSA INNEJ ANTROPOLOGII

Esther Newton, Wzorce ról

Judith Butler, Od „wnętrza” do performatywów płci

Eve Kosofsky Sedgwick, Wilde, Nietzsche i sentymentalne związki z męskim ciałem

Moe Meyer, Dyskurs Kampu. Rewindykacja

Caryl Flinn, Śmierci kampu

George Piggford, „Kim jest ta dziewczyna?” Annie Lenox,

„Orlando” Virginii Woolf i kampowa androginia kobieca

Philipe Cardon, Recepta na Odmieńca albo maszyna do (de)konstrukcji tożsamości

Anna Mizerka, Kamp po polsku

Kalendarium kampu

Mały słownik kampowych organizacji, osób i pojęć

Biogramy autorów

Bibliografia po(d)ręczna kampu

Indeks rzeczowy