Morze u stóp Tatr? Polskie góry jako miejsce, skąd przyjdzie wyzwolenie? Czy legenda o Królu Wężów i rycerzach śpiących we wnętrzu Giewontu mogą być prawdziwe?

Tadeusz Miciński wpisuje swe koncepcje historiozoficzne w tak niezwykłą scenerię i przywołuje niemalże wszystkie, znane wówczas – a przez niego wnikliwie studiowane – mity, legendy i opowieści, że świat Nietoty rozciąga się poza czasem i przestrzenią realną. W tej scenerii rozgrywa się niezwykła w wielości kontekstów kulturowych i odwołań do historii, tradycji, mitologii, ale i teraźniejszości autora opowieść z kluczem. Jest to ciąg dalszy rozważań romantyków: Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego, dopełnienie młodopolskich wizji Wyspiańskiego oraz opowieści Żeromskiego o „swoich czasach”.

Tajemna księga Tatr jest też historią Ariamana, który pokonując siebie, dokonując określonych wyborów i podejmując walkę w imię swoich ideałów przemienia się wewnętrznie, by stać się Magiem. Jest opowieść o człowieku, który wybiera między miłością fatalną a obowiązkiem, szczęściem zmysłowym a służbą wyższym ideałom, jest to historia o dojrzewaniu do zadań swojego przeznaczenia i o pokonywaniu własnych słabości i przeszkód niesionych przez życie.

Światu, który tak bardzo jak nasz, poszukuje ponownego zakorzenienia w micie, który ciągle i na nowo odkrywa zapomniane już mity własnych przodków, nie tylko Tolkien i Sapkowski mogą przynieść opowieści mityczne. Tadeusz Miciński jest jednym z twórców polskiej mitologii – bardzo silnie przenikniętej historią i przenoszącej w wymiar pozahistoryczny wiele ważnych, specyficznie polskich problemów.
 

SPIS TREŚCI

I. Wieczorne pustynie
II. w podziemiach Giewontu
III. Twór ludzki
IV. Maska i miłość
V. Mare tenebrarum
VI. Turów Róg
VII. Ałłah kehrim
VIII. Chata Wieszczki Mary
IX. Już po tamtej stronie liny
X. Trochę metafizyki krwi i płuc
XI. W kuźni pod Ornakiem
XII. Więzienie nad Ładogą
XIII. Kluczenie w ciemnościach
XIV. Wielka noc u św. Jana
XV. Mahatma

Kraina nie baśni, lecz najgłębszej istotności, rozpościera się przed nami.
Idziemy – za cieniem chmur płynących – za piórami zagubionymi orła

– za echem kaskady tęczującej wśród leśnych wonnych malin.
My cienie - nie widać nas.
My niedotykalni – czujemy jednak pod stopą miękkie zioła.
Tchnieniem woli możemy wzbić się aż po obłoki i płynąć w tych jedwabistych karocach.
W głębinie ludzkiego jestestwa kryje się wiedza, która uczy iść przez labirynty świata.
Jestem a nie byłem: gdy zakładały się fundamenty owych piekielnych praw,

które ugniatają nam czaszkę, każą bić sercu, zmuszają do wypełniania żelaznych,

błotnych i gwiaździstych tablic losu.
 

Tadeusz Miciński - (1873–1918), pisarz; przedstawiciel Młodej Polski i wczesnych tendencji ekspresjonizmu, wiążący w twórczości różne wątki filozoficzne i historiozoficzne (od gnostycyzmu i hiszpańskiej mistyki po romantyczny mesjanizm i idee panslawizmu); prekursorska wobec surrealizmu liryka (W mroku gwiazd, 1902); dramaty, uznane za zapowiedź idei polskiego teatru monumentalnego: Kniaź Patiomkin (1906) i W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909); symboliczno-wizyjne powieści: Nietota (1910) i Ksiądz Faust (1913); publicystyka: W mroku gwiazd i inne poezje (1957), Poezje wybrane (1976), Poezje (1980); Utwory dramatyczne (t. 2–4, 1979–84).