Seria POLONICA LEGUNTUR. Literatura polska w krajach języka niemieckiego. Tom 18
Przedkładana tutaj korespondencja Witolda Wirpszy z niemieckim historykiem literatury i tłumaczem Heinrichem Kunstmannem jest wielowątkowym źródłem wiedzy o emigracyjnych latach życia pisarza i jego żony, tłumaczki Marii Kureckiej. Źródłem cennym, bowiem podczas gdy polskie lata Wirpszów znane są czytelnikom i historykom literatury, to na temat ich emigracji nie wiadomo wiele. Obecna jeszcze w Polonii berlińskiej pamięć tamtejszych lat z życia obydwojga gents des lettres nie przekłada się na ich znajomość w Polsce, gdzie, bywa, pleni się w jej miejsce środowiskowa mitologia. Puszcza w ten sposób bujne pędy literacka legenda Wirpszy, przeciwko czemu on sam zapewne by nie protestował, ale w sytuacji, kiedy od paru lat wzbiera na naszych oczach nowa fala zainteresowania jego twórczością (pierwszorzędna w tym zasługa Instytutu Mikołowskiego), dobrze będzie osadzić je na gruncie faktów biograficznych w odniesieniu do tego okresu. Tym bardziej, że oficjalna leksykografia historycznoliteracka nie jest wolna w tej mierze od luk, przeinaczeń i błędów.
Wczesne i liczne niemieckie kontakty pisarza sprawiły, że obczyzna, na której się znalazł, nie była dla niego zupełnie obca. „Spotkałem tu ludzi rzetelnych i uczciwych, i bezinteresownych, na których mogę liczyć w trudnych chwilach, jeśli takie będą, a możliwe, że będą. W każdym razie: przez rok zyskałem uznanie tych, których sam szanuję, tutaj przekonałem się, że istnieje coś, co mógłbym nazwać (…) międzynarodówką ludzi myślących.” Te kontakty i ten status przydały się nie tylko jemu samemu, ale i solidarnościowej emigracji intelektualistów polskich z początku lat osiemdziesiątych, której w Berlinie przecierał kulturalne szlaki jako jej mentor i guru. (Ze Wstępu)
Spis treści
Wstęp
Listy
Aneks
Nr 1. List Otwarty do Związku Literatów Polskich
Nr 2. Konspekt historii literatury polskiej po roku 1945
Nr 3. Sprawozdanie z przeprowadzonych w okresie 1.10.1973–28.02.1974 r. badań do Historii polskiej literatury pięknej po 1945 roku
Nr 4. Sprawozdanie z przeprowadzonych w okresie 1.03.1974–31.10.1974 r. badań do Historii polskiej literatury pięknej po 1945 roku. (Kontynuacja sprawozdania wstępnego z marca 1974 r.)
Nr 5. Ein Pole in Westberlin [Kartki z dziennika]
Indeks nazwisk
Heinrich Kunstmann
Profesor Heinrich Kunstman (ur. 4 marca 1923 - zm. 17 lutego 2009) - nestor współczesnej niemieckiej polonistyki i zasłużony ambasador h.c. kultury polskiej w Niemczech. Szeroko zakrojone studia historyczne, językoznawcze i literaturoznawcze odbył w Hamburgu. Studiował m.in. historię powszechną, wschodnioeuropejską, filologię starogermańską i gocką, grecystykę, filologię słowiańską, językoznawstwo porównawcze i indogermanistykę. Po ukończonych w 1950 roku studiach (doktorat z literatury czeskiej) pracował na uniwersytecie hamburskim, okresowo także w Kilonii, zaś od 1967 roku (po habilitacji) został profesorem slawistyki (ze specjalnością polonistyczną) Uniwersytetu w Würzburgu. W latach 1971-1988 kierował (do emerytury) slawistyką na Uniwersytecie w Monachium, gdzie był też współredaktorem (od 1972), a potem redaktorem naczelnym czołowego pisma slawistycznego w niemieckim kręgu językowym "Die Welt der Slaven".
